જ્યારે હુ નાનો હતો, ત્યારે હુ મારા પરિવાર સાથે સેમરાણા ગામમા રહેતો હતો. દરરોજ સવારે હુ ખેતરે પાણી વાળતો અને ભેંસો લઇ ને પાદરે આટો મરાવી, ત્યારબાદ શાળાએ જવા નીકળતો.

આ મારી દિનચર્યા હતી. શાળાના રસ્તામા મારા મિત્રો મારી સાથે જોડાતા, તેમનામાથી કોઈ પાસે પહેરવા ચંપલ ન હોય, કોઈ હાફ પેન્ટ પહેરેલુ હોય, કોઈ પાસે શાળા બેગ હોય અને કોઈ પાસે એ પણ ન હોય, ત્યારે મને થતુ કે આવા તફાવત કેમ હોય ? હુ હમેશા સંપૂર્ણ યુનિફોર્મમા શાળાએ જતો.

જીવન નિયમો અને સિદ્ધાંતોના ચક્રમાં આગળ વધી રહ્યુ હતુ, અને હુ સતત પ્રગતિ કરતો રહ્યો.

મારા આસપાસના સામાજિક અસમાનતા અને ભેદભાવને જોતા, મે વિચારવું શરૂ કર્યું કે શું જીવન ફક્ત કમાવા, ઘર ચલાવવા અથવા બીલ ભરવામા જ સીમિત છે? શું અમારી પર કોઈ સામાજિક જવાબદારી નથી? આ વિચાર સાથે, મે મારી આર્થિક ક્ષમતાના આધારે નાની સેવા પ્રવૃત્તિઓ કરવી શરૂ કરી.

ગાંધીનગર સ્થળાંતર કર્યા બાદ પણ, મેં આ સેવા પ્રવૃત્તિઓ ચાલુ રાખી, અને ધીમે ધીમે તે મારા જીવનનો મહત્વપૂર્ણ હિસ્સો બની ગઈ. અંતે, હુ શિવનાદ ફાઉન્ડેશન સાથે જોડાયો, જે મારા પ્રયત્નોને એક મંચ મળ્યુ.

આ દ્વારા હુ સેવા પ્રત્યેનો મારો ઉમંગ વધુ વિસ્તૃત કરી શક્યો અને વિશાળ પાયે યોગદાન આપી શક્યો.